دوستش داشتم
بگذر ز من ای آشنا / چون از تو من دیگر گذشتم...دوستش داشتم
بگذر ز من ای آشنا / چون از تو من دیگر گذشتم...کاروان ابدی
مرگ من نزدیک است
آسمان مرا به خود می خواند
بوته زار از غم من پژمرده...
تکه برگی که پراز یاد من است
واز آن شبنم دلتنگی من میریزد...
مرگ من نزدیک است
کاروانی ابدی در راه است...
کاکتوس های اتاقم غمگین
سفری خواهم داشت تا درون خورشید...
مرگ من نزدیک است
سرنوشتم دگر اینجا گم شد...
دوستانی که مرا یاد بردند
کسی از رفتن من می گرید؟
زنده ماندن درد است...
مرگ من نزدیک است
باتوام ای آشنا
سالهاست که صدایم هستی...
گرچه دلتنگ توام این روزها!
مهربانی هایت درون قلبم
حسرت دیدن توست فریادم.....
رضا-15/7/1390
مرداب
یک٬دو٬سه٬چهار٬پنج...
انتظاری بی پایان
در جاده ای تاریک و بدون مقصد...
خیره به گوشه ای از جاده
به مردابی فراموش شده
و ساقه ی پژمرده ی درونش...
حس تنهایی مرداب
و خاطرات روزهای زیبا
که جویباری عمیق بود...
ناله ی بادی که او را به لرزه نشاند
حسرت دریا شدن
و آینده ای نامعلوم و غریب.......
رضا-25/5/1390
بردباری
حزنی عمیق بر چهره ای خسته
بارش باران هایی از دلتنگی
بر تکه هایی از یک خاطره
و چند یادگاری کوچک...
لحظه هایی پرغم
یادی که خموش نمیگشت
همانند غربت ماهی کوچک
درون تنگی از خاطرات
ناگهان زمزمه ای از نقطه ای آشنا
که امید را چنین باور می ساخت:
"بردباری پیشه کن
کوه ها را میتوان رام کرد
و رازو نیازشان را لمس کرد...
باید واژه یاس را پس زد..."
پس از ثانیه هایی بی شمار
در اوج ناباوری آسمان
صدایی از بودن به گوش رسید
و نوری از افق پدیدار گشت...
رضا-1390/5/19
هیچ
عکس ماه افتاد روی شیشه
بی قرار نگاهش می کنم
دلم برای خودم تنگ شده....
تنها...؟
می خواهم بنویسم از دوست
اما قلمم بدون جوهر...
نوشتم از هیچ....
رضا-تابستان۸۷
هجرت
چند سالی از مرگم میگذرد
فقط در خاطرات می توان مرا یافت
درون برزخی هستم از جنس شیشه
ناتوانانه هیات را میبینم
اندک یارانی دارم به زلالی الماس
که گاهگاهی مرا به نیکی یاد کنند
در این سفر تلخ سکوتی عمیق را رج میزنم
و در جستجوی نشانه ها می گردم
با بغضی درون سینه
به دنبال کورسویی از بیداری
از کنار سایه هایی مخوف میگذرم
با اندک امیدی که در وجودم شعله میزند
همچون پرنده ی مهاجری دلتنگ
کشان کشان به جاده زندگی می رسم
در نزدیکی مقصد قفسی مرا درون خود میکشد...
رضا-10/5/1390
بدرود
منو از من نرنجونم
از این دنیا نترسونم
تمام دلخوشی هامو
به آغوش تو مدیونم
یه جایی توی قلبت هست
که روزی خونه ی من بود
به این زودی نگو دیره
به این زودی نگو بدرود...
؛دوستان خوبم سال نو مبارک؛
بی انتها
طلوع سپیده دم
در ساحلی آرام
و زندگی مسافرانی خسته
در پهنای امواج
گذر زمان
در پی راز نمایش
و شکفتن آن تراژدی
سپری شد
در آن هنگام
پسرکی صبور
با نگاهی عاشقانه
و صدایی زیرکانه
در پی ناکامی اهدافش
و خوف وزیدن باد گرم
آرام آرام
ساحل را ترک گفت
گرمایی شرجی
و صدای پر پیچ و خم باد
و اندوه تنهایی چمنزار
درونش رخنه کرده بود
رفتن مسافران از ساحل
و ترس از سرانجامی ناشناخته
و نگاه ابری پسرک
دریایی از غم بود...
رضا-جمعه 8/5/1389
تاریکی
صندوقچه ای از خاطرات
در چمنزاری متروک
در کلبه ای تاریک
خودنمایی میکرد
نجوای پسرکی تنها
همراه کوهی از اندوه
در آن کلبه ی غمناک
سکوتی پرفریاد بود
خورشید در جستجوی آرامش
مهربان با چمنزار
دارای تابشی عظیم
که با غرش ابر سیاه محو شد
نجوایی از خشم
بر شانه های خورشید
و نگرانی پسرک
همه جا سایه افکنده بود
تنهایی آن بوته زار
سزای بی توجهی به ابر سیاه
و فرو رفتن در تاریکی
توسط خورشید بود
و نامهای حک شده
برروی صندوقچه
که با رسیدن طوفان
یکی یکی خط خورد...
رضا-5/5/1389
خنجر مهربانی
و بعداز روزها دوباره مینویسم
نه از تنهایی،نه از جدایی و دوری
این بار از نبودنت شکایتی ندارم
روزگاری از فراق تو روزی ده بار میمردم
آری ستاره ای زیبا غروب تنهاییم را ربود
ستاره ای از جنس الماس که قلبم را از آن خود کرد
فرشتگان صدای فریادم را به خدا رساندند
و او یکی از ستارگانش را برایم پیشکش نمود
تلخی ها رسم رفاقت با لحظه را به من آموختند
آن ستاره ی زیبا خرده های قلبم را به هم وصل کرد
زمزمه هایی آشنا از مرزهایی دور شنیده شد
و دلتنگی هایم با خنجر مهربانی خدا تکه تکه شد..
رضا-22/3/1389
.
افسانه
مردی تنها,رهسپار جاده ای پر از دلتنگی
در انتظار مژده ای از دیاری دور
در فکر معنایی برای واژه ی بودن,می رفت
یاد خاطراتش با بوته ی یاس او را می آزرد...
نسیمی که تلخی سکوتش را باور کرده بود
همانند صدای افتادن شبنمی از روی برگی
و کبوتری که از خیالی خاموش می خواند
و زیبایی پروانه ای که او را به باغی از رویا می برد...
خنده ی تاریکی بر لبانش نشسته بود
هر نیلوفری را که می دید, می گریست
اما بادی می وزید که اشک هایش را می ربود
تکه های دلش در آن دشت نیلگون تنهایی پنهان بودند...
جویباری از مسیری دور با درخششی عمیق صدایش می زد
سوار بر موجی از امید نزد آن رویا رفت
خنجری از آن سراب صدایش را شکست
آری,درخشش آن رویا,افسانه ای بیش نبود...
رضا
نوازش خورشید
سلام
سال نو رو به شما دوستای عزیزم تبریک میگم.
امیدوارم امسال به همه ی آرزوهاتون برسید و امسال سال آزادی و رفاه همه ی مردم ایران باشه.
امروز ۵ فروردین روز تولدمه و ازتون دعوت کردم که سر بزنید.
یکی از شعرای جدیدمو که تو هرکلمه ش هزار معنی نهفته ست به این مناسبت اینجا گذاشتم:
تماشای دریا
کنار ساحل بیکران
هنگام عشق بازی موج
و گشودن پنجره ی رویا
کنار جاده ای روشن
شنیدن صدای خورشید
سوار بر بال نسیم
و شمردن بوته زار
در آن مسیر زیبا
شفافیت چشمه ای زلال
با جوششی عمیق
و صدایی پرنوازش
پایان آن مسیر
باغی از گل های رنگین
زمزمه هایی آشنا
کنار سایه ی درخت
اشک های میخک
در امتداد زیبایی نارنج
اندوه آسمان
و قطره هایی از باران
؛پایان آن رویا؛
رضا - ۱۹/۱۰/۱۳۸۸
چرا؟
بی تو نه بوی خاک نجاتم داد
نه شمارش معکوس ستاره ها تسکینم...
چرا صدایم کردی؟
چرا؟؟؟؟
حسین پناهی