دوستش داشتم
بگذر ز من ای آشنا / چون از تو من دیگر گذشتم...دوستش داشتم
بگذر ز من ای آشنا / چون از تو من دیگر گذشتم...شب غم
رهگذر خیابانی شلوغ
نیمه شبی تنها
با دلی پراز رسوایی
ازدحامی از نور
صدای هیاهو و لبخند
اما من غمگین
هیچ کس مرا نمیفهمد
جز کوله بار غم ها
نجوای سکوت همراهم
دلتنگ آن موج دریا
در کنار مردمی دلشاد
شور و شوقی بی همتا
دست های پر از خالی
به امید روزی آفتابی
درکنار آن رویا
خنده ی کودکی میکند غوغا...
رضا- 1388/6/3
موج سکوت
ساحلی آرام
تکیه گاهی برای غم های دیرینه
نگاهی بر سنگریزه های آسمان
و صدای خدا
خسته از تازیانه ی باد
نالان از دشنه ی تحقیر
در آغوش آن موج سکوت
و نگاهی عاشقانه
هراسی غریب
نهفته بر شنزاری عظیم
میراثی از وحشت
بر بال کبوتری تنها
دست هایی خالی به سوی خدا
در بیکران تنهایی
امیدی تاریک
نمایان بر ساحل...
پنجشنبه 29/5/88
----------------------------------------------------------------------------------------------
پی نوشت: هم شعرش مال خودمه(به نظر خودم از بهترین شعرام شده.چون تک تک بیت هاش معنی خاصی داره.) هم عکسشو خودم گرفتم.
ماهی کوچک
مدتها بودکه رود شعر خشک شده بود
نه پرنده را می دیدم نه دریا را
دلم هوای باران را داشت
و خشکسا لی مصیبت لاعلا جی بود
امروزقطره ای از ابر خشک فرو ریخت
نا گهان ماهی کوچکی در آن دیدم
کا ملا به شکل شعر بود
قاسم حسن نژاد
-------------------------------------------------------------------------
سلام
بعضی مواقع لازمه بعضی آدما رو فراموش کنیم.دلتنگی ها رو کنار بزاریم.
کلمه زندگی ۵ حرفه ولی اگه به عمق معناش بریم با چند تا یدک کش هم نمیشه حملش کرد. ۲۲سالمه ولی بیشتر از سن م تجربه دارم. یاد گرفتم که چطور دوست بدارم ولی نیاموختم که چطور فراموش کنم.
شاید لازم باشه بعضی آدما رو فراموش کرد و با یادشون زندگی کرد یا به عبارتی:
؛چشم ها را باید شست.جور دیگر باید دید...؛
؛کاش در کتاب قطور زندگی ، سطری باشیم ماندنی نه حاشیه ای از یاد رفتنی...؛
صدا
بیکران وجودش را تقدیم کرد
اما دریغ از یک نگاه معصوم
صدایش در حنجره حبس ماند
که با پرتاب سنگی در هم شکست
طاقچه ی اتاق پر از یاد است
دل ابر از ناله ی باد پرخون
در خیالش عطر آن یاس پراکنده بود
بی تاب در انتظار نسیم بهاری
ماه ها هوا بارانی بود
نوشته ها پراز عطر فراق
سطری که بوی بی کسی می داد
بر بال خسته ی کبوتری رها شد
این بار خدا صدایش زد
دستانش در دستان مهربانش
و سطری از وصال نوشت
که روزی باد پاییزی خواهد وزید...
پنجشنبه 11/4/1388
یادداشت غروب
در برابر جام جهان نمای تلویزیون
درچارچوب اتاق جهانم
در برابر گلدان های کوچک وبزرگ
وآن گل پیچک سبز رنگ
همه ی غروب را جستجو می کنم
وپنجره را بسوی آسمان و پنجره ی بسته ی همسا یه می گشایم
سکوت باریک در کوچه با سر و صدای بچه ها ترک بر میدارد
وآسمان لبخند تیره اش را بسوی قلبم می گشاید
کولر دستی باد خنک را در خیابان جانم به پرواز در می آورد
بر گلزار قالی ماشینی مورچه وار ترانه می خوانم
اذان مغرب شمیم ملکوتی را در تمام فضا می پراکند
و غروب آرام آرام در شب محو می شود
جاده ی متروک
کتاب رنج را می خوانم
به امید طراوت
سخت خواهم شد
تا مهتاب را بیابم
پلی بر سکوت زدم
و تکیه ای بر امید
تا رویایی شیرین
گریه کنان خواهم رفت
تا وصال یاس سپید
کبوتری می خواند
صدایی پر اندرز
و مسیری پرپیچ و خم
خاطرات شب هایم
در کنار گل های میخک
در آن جاده ی متروک
در یاد خواهد ماند...
یکشنبه ۷/۴/ ۱ ۳۸۸
آرام
و اینکه دوستش داشتم.
شاید هنوزم باشد...
چه بی فایده
اما آرام...
درون من
پر از نجواست.
اما برونم آرام...
۱۳۸۸/۳/۳۰
صدای باد
کوچه ای آشنا
باغچه ای بی تاب
و یادی که بر خارهای گل سرخی می بارد...
صدای باد را شنیدم...
زیبا و دلخراش.
پر از وسوسه...
می آیم
با دفتری از امید می آیم...
۱۳۸۸/۳/۳۰
رهائی
می خواهم نور باشم
در صداقت روشن خو یش
نه بدان سان
که محبوس کنج خویش
که خورشیدوار بر زمین خشک اندیشه ی تان بتابم
آری بر زمین خشکتان
که بر پای آورم رسا لت چگونه زیستن را
در رهائی محض خویش
که بر پای آورم
رسالت اصیل رهائی را
ازتاریکی قلبتان
:
نه بدان سان
که بر لبانم جاری گردد امواجی دروغین
که تهی بودن خویش را
در خلوت خویش نیز نتوانم دید
؛
ما را و شما را
همیشه مجالی هست
تا باران اندیشه ی مان را
بردشتهای تشنه ببارانیم
وجنکلی انبوه بیافرینیم
تا در هوای فرح بخشش دمی بیاساییم
؛
آه؛
از عزلت تیره ی خویش گریزانم
ودر تجمع بی دردان هم آن سان
که نه در آن هموار راهیست
و نه در این پناه امنی
کز هر دو بیراه زخمها دارم
؛
از عزلت تیره ی خویش بگریزید
تا راهی بر فسرده گان بنمائید
و چشمه ای در بیابان شان بگشایید
کز مرگ حویش بدر ایند
؛
ترنمی بر لبانت جاری ساز
تا مرا
از فرو ماندگی اندوهگنانه ام برهاند
وسرود پرواز را در من بسرایید
؛
دری می جویم
از زندان بسته ی تکرار پوسیده ی حروف
تا رهایی آسمان
تا وسعت انسان
؛
می آیی؛
به زیبائی آفتاب و آب بر زبان
بی آنکه
از خویشتن خویش بدرخشی
تا خویش را و مرا رها سازی
آواز باران
دستم را بر در تکیه می دهم
تا پنجره را بشناسم
خیالم را در پنجره می ریزم
تا با تابستان یکی شوم
تا بستان پراز قصه وسخن است
از پنجره ی تیر تا دروازه ی شهریور
مردمانی بسیار متفات را دیدم
سخنانی بسیار متفاوت را شنیدهام
اینک بر صندلی بعد از ظهر به دروازه ی خیا ل پای می نهم
سخنا نی بسیار متفاوت از مردمان وروزنامه ها
سخنانی بسیار متفاوت از کوچه ها و خیابان ها
لباس ذهنم را در می آورم و بر رخت آویز گرما می آویزم
چشمانم پر از صدای شنیدن داستان است
داستان ها ئی بسیار متفاوت وجذاب
دلم می کوید یکی را اکر میتوانی بکوی
پنجره ی روبرو می شکند
وآسمان بر من آوار می شود
دستم را از تکیه گاه خیا ل بر می دارم
قلبم پر ازآواز باران می گردد
وخیا بان و کو چه را به فراموشی می سپارم
ضجه
برو عزیزم خدا به همرات تو دیگه منو نداری
کاش بمیرمو نبینم که دیگه ذلیل و خواری
اگه درد تو منم من خب دیگه دردی نداری
ما حالا داریم می سازیم کاش بدونی بی کس و کاری
ضجه نزن برای من خواست خدا بود
تو برو آهسته و آروم که دیگه منو نداری
حرفی نزن برای من قسمت ما بود
این منم خسته و داغون تو دیگه منو نداری
اگه حرفامو شنیدی تو برو چیزی نگو
که دیگه طاقت ندارم تو نزار بیشتر ببارم
اگه اشک من میریزه فکر نکن گونه هام خیسه
گریه ی من از درونه زندگیم شده ویرونه
ضجه نزن برای من خواست خدا بود
تو برو آهسته و آروم که دیگه منو نداری
حرفی نزن برای من قسمت ما بود
این منم خسته و داغون تو دیگه منو نداری
امید
باز هم سکوت کردم
و با دلی گرفته و مخزون
صدایش کردم
صدایم نیز مانند دلم گرفته بود
با چشمانی تر و دلی شکسته
به جاده تنهایی خود نگریستم
و آرام درون خود شکستم
نبود تا اشک هایم را ببیند
با با نوازشش مرا تازه کند.
عقربه ها و زمان بی پروا در تکاپو
و دل من رفیق این تنهایی تلخ
و لبانم پر از نجوای مهرآمیز نگاهش
و هنوز کورسویی از امید را
درون وجود سردم
احساس میکنم...
87.9