دوستش داشتم
بگذر ز من ای آشنا / چون از تو من دیگر گذشتم...دوستش داشتم
بگذر ز من ای آشنا / چون از تو من دیگر گذشتم...ایستادگی
ایستادم تا آزادگی را فریاد کنم
وقفلی بر دهان سکوت زنم
تا اهریمنان زشت کردار را
بر سر سفره ی عدالت بنشانم
تنها و غریب در این میدان نبرد
با دشنه هایی از تهمت دست و پنجه نرم کردم
توشه ی راه من ایمان و استواریست
و در دلم روزنه هایی از امید
به خیال باطل آن اهریمنان بداندیش
شکست و پشیمانی از آن من است
چرا که توشه ی آنان نفاق و دورویی
در زندگی ننگ آلودشان است
آری حقیقت چیز دیگریست
اینان فقط ظاهرش را آراسته اند
همه جا پراست از صدای فریادم
طبل رسوایی شان به صدا در آمده
9/10/1387
دریا چه ی سکوت
در خت صبح گل کرده است
به سا عت مچی زمان می نگرم
نبض باد می تپد
زمین زیر پای ما –
ما را از برابر اینه ی گرم خورشید می گذراند
لحظه به لحظه پیر می شویم
در این زمین پهناور-
در این لحظه-
هیچکس نمی داند کی هستیم و چه کار می کنیم
همانگونه که بی توجه به گردش- زمین- زمان می گذرانیم
دلشادم چون بهار در راه
صبح باز با دریاچه ی سکوت با من روبروست
پرده را کنار می زنم
غنچه ها ی کار چون قطرات جوشان آب کتری شکفته می شوند
لحظا تی دیگر چای زندگی آماده می گردد
-
بی خبر از هوای بیرون
روی قلبم نشسته ام
ترانه ی کوههای برفی آفتاب پوش را زمزمه می کنم
وقتی به طول زمان بر می گردم
آنها نیز جز نام ها چیزی نیستند
قفس
آن پرنده ی کوچک
اسیر قفس ظلمت
گریه هایش شبانه ...
منتظر یک طوفان
خسته و پژمرده
سهم او دلتنگیست ...
خیره به آن بوته ی رز
با بغضی شکسته
رهایی را فریاد زد ...
کاش آن پرنده می دانست
این آخر دنیا نیست...
۱۳۸۷/۷/۲۳
بهترین
می نویسم از تو
واﮋه ها گریزانند
وسعت احساسم بی انتها...
صدایت پر از دلگرمی
من همچنان نیازمند تو
و در کنار تو...
با تنهایی قهرم
دلم دریایی ست
تنها با تو...
نگاهت طوفانی ست از بیم
که تکه های دلتنگی را
از باغچه دلم می دزدد...
من همچنان به دنبال واﮋه
برای وصف مهربانیت
ای بهترین...
۱۳۸۷/۷/۱۷
فرصت
دیگه فرصتی نمونده
نازنین ! نازت رو کم کن
دارم از صدا میفتم
کمکم کن ! کمکم کن
یک ترانه پا به پا باش
این صدای آخرینه
بی تو رو به انقراضم
حرف آخرم همینه
نبض معیوب حضورت من رو آخر از پا انداخت
بازی عشقت رو آخر دل ناباور من باخت
وه چه بی حنجره ام من
تشنه ی یه جرعه آواز
مثل یه مرغ مهاجر
وقتی تن میده به پرواز
بی تو بی بهانه ام موندم
واسه پرواز دوباره
مرد غمگین سکوتم
حرف تازه یی نداره
نبض معیوب حضورت ‚ من و آخر از پا انداخت
بازی عشقت رو آخر ‚ دل ناباور من باخت.
یغما گلرویی
رویای محال
سوالمو جواب نداد میگه حرفام گنگ براش
نذاشت که من راهی بشم به زیر بارون چشاش
حال منو نفهمیدش وقتی که رفتش بی صدا
ندید که غم عشقشو من کشیدم تا به کجا
نفهمیدش که بعد از اون، سایه ای حتی ندارم
نمی دونم دونست یا نه ، تو این شبا بی ستارم
جاده هارو طی می کنم تا دورشم ازیاد چشاش
اشک منو درمیاره طرز قشنگ خنده هاش
دستای مهربونیشو نداد به دست سرد من
قبول نکرد که عاشقه، این دل بیچاره من
بعد جواب سرد اون، دل مثل بچه ها شده
سهم منم از عشق اون، گریه بی صدا شده
قلم تو دستم دوباره گریه رو از سر می گیره
از این همه مکر و دروغ جون می ده آروم می میره
همه می گن ساده نباش رفته که رفته بی خیال
اسم اونو دلم نوشت، تو آرزوهای محال
امیر عسگری
----------------------------------------------------------------------------------------------------
امروز روز وبلاگ نویس جوان را به یاد شقایق امامی وبلاگنویس فوت شده
گرامی میداریم.
روحش شاد...
اطلاعات بیشتر
برج
زیر این گنبد نیلی زیر این چرخ کبود
توی یک صحرای دور یه برج پیر و کهنه بود
یه روزی زیرهجوم وحشی بارون و باد
از افق کبوتری تا برج کهنه پرگشود
برجه تنها سرپناه خستگیش شد
مهربونیش مرحم شکستگیش شد
اما این حادثه ی برج و کبوتر
قصه ی فاجعه ی دلبستگیش شد
اول قصه مونو تو میدونی تو میدونستی
من نمیتونم برم تو میتونی تو میتونستی
باد و بارون که تموم شد اون پرنده پرکشید
التماس و اشتیاقو ته چشم برج ندید
عمربارون عمرخوشبختی برج کهنه بود
بعدازاون حتی تو خوابم اون پرنده رو ندید
ای پرنده ی من ای مسافر من
من همون پوسیده ی تنها نشینم
هجرت تو هرچی بود معراج تو بود
اما من اسیر مرداب زمینم
راز پروازو فقط تو می دونی تو میدونستی
من نمیتونم برم تو میتونی تو میتونستی
آخر قصه مونو تو میدونی تو میدونستی
من نمیتونم برم تو میتونی تو میتونستی
گوگوش(ترانه کولی)
شب من پنجره ای بی فردا
روز من قصه ی تنهایی ها
مانده در خاک و اسیر ساحل
ماهی ام ماهی دور از دریا
هیچ کس با دل آواره ی من
لحظه ای همدم و همراه نبود
هیچ شهری به من سرگردون
در دروازه ی خود را نگشود
پای من خسته از این رفتن بود
قصه ام قصه ی دل کندن بود
دل به هرکس که سپردم دیدم
راهش افسوس جدا از من بود
صخره ویران نشود از باران
گریه هم عقده ی دل را نگشود
آخر قصه ی من مثل همه
گم شدن در نفس باد نبود
می روم بی خبر از آخر راه
همچنان مثل همیشه تنهام
غرور
نگاه نکن چیزی نگو
با این که دل تو تنهایی میخواد باشم کنارت
شکستن غرورمو بهت نمیدم
تا جاش بازم یه روز باشم کنارت...
علی پرتوان
آن کودکان یتیم
اشک هایشان روی زمین غلتید
آن کودکان یتیم
ذلم گرفت...
ای جواهرات ارزشمند
عازم کدامین بی راهه ها هستید؟
چرا تنها؟
کدام کوردل دلتان را شکست؟
اشک هایتان قیمتی ست
هدرش ندهید...
بگذارید آسمان بگرید...
بیقراری مکنید
اندکی دلخوشی در من مانده
آن نیز برای شما...
۱۳۸۷/۵/۳۰
یادگاری
روی دیوار دل تو
من یه یادگاری بودم
نه یه پیچک که بتونه
جون بگیره توی سینه ات
قسمتم نبود که با تو
تا آخر قصه بمونم
شایدم قصه همین بود
که من از تو جا بمونم
رفتی و مونده هنوزم
رد دشنه هات روپشتم