دقیقه ها همچنان می گذرند و من در انتظار خبری از او
ثانیه شمار ساعت اتاق در حرکت و چشمانم خیره به آن
بغضی همراه با حسرتی غریب درون گلویم رخنه کرده
ای کاش او با آمدنش این بغض را بشکند...
ای کاش با صدای دلنشینش این خستگی را برباید...
در این شب مقدس با غم دلتنگیش چه کنم؟
زبانم قاصر از بیان این همه غصه
چشمانم دگر یارای دیدن عقربک های ساعت را ندارد
امشب شب عاشقان است, با امیدی محبوس از او مینویسم...
ای کاش امشب بیاید و سکوت تنهاییم را بشکند
و شکاف جدایی را مملو از بودن و محبت نماید...
اما او نیامد و نیامدنش بر وسعت غصه ام افزود...
نفس در سینه ام حبس و به بغضی عمیق تبدیل شد
بغضی که درمانش تنها, دیدن و نوازش اوست...
می نویسم تا اگر روزی نوشته ام به دستش رسید
بداند که چقدر دوستش داشتم...سوختم و دم بر نزدم...
روزی که دگر نیستم تا با درخشش عشقش تازه شوم...
رضا-25/11/1384
روز والنتاین
پی نوشت: اگر میتوانستم مجازاتت کنم ازتو می خواستم همانقدر که تو را دوست می دارم مرا دوست داشته باشی تا بفهمی که چه زجری می کشم.
ای کاش پروانه بودم...
بر فراز شاخ و برگ درخت آشنایی پرواز می کردم
و در آن دشت به درخت ساج معنای عشق می آموختم...!
و احساس اقاقی را برایش فاش می کردم...
دلم می خواست زندگی را از دید یک قناری دنبال کنم
و همانند او رسم مهر و عشق را بانگ زنم
تا ساج بداند که اقاقی شیفته ی اوست
و اسرار محرمانه ی عشق را به قناری بگویم...
و به کمک باد صبا بوته های علف هرز دروغ زن را
که اقاقی را با تلبیس محو خود کرده, پراکنده سازم
و شاهد تضرع آن علف هرز کانا در برابر باد صبا باشم.
تا بر رخسار دشت زیبا عطر مهربانی و یکرنگی بنشیند...
ای کاش پروانه می توانست خود را درون آن ساج زیبا حس کند
و دل انگیزی دشتستان را چند برابر جلوه دهد
و باد صبا ازراهی دور به کمک پروانه بشتابد
تا اقاقی آرزوی عشق بازی با درخت ساج را به گور نبرد...
رضا- زمستان 1382
پی نوشت: اینو حدود ۶سال پیش نوشتم.خیلی برام جذابیت داره.
در مرز یک رویا
درون آغوشش
شب را به صبح رساندم
انتظاری گمشده بود
که درون یک رویا
نمایان شده بود...
در مرداب چشمانش غرق بودم
گرمی وجودش
سردی درونم را پس می زد
انعکاس صدایش
با طنین دلنواز
سکوت تنهاییم را می شکست
اما حیف رویایی بیش نبود
که پس از مهتاب
با نوازش خورشید در هم شکست
زیبایی آن احساس
بسان نسیمی دل انگیز
درون رگ هایم می وزید
"ای کاش آن شب به صبح نمی رسید..."
رضا-16/10/1388
کودکی خسته با پاهایی کوچک
در خیابانی تاریک در انتظار کمک خزان ره می سپرد...
دخترک چه می خواست؟
نگاهی از محبت یا ترانه ای از امید؟
ویا تکه نانی برای زنده ماندن....؟
در آن سرمای خاموش به جای نجواهای کودکانه به دنبال کدامین مسیر؟
نامش را پرسیدم
تبسمی بر چهره اش پدیدار گشت
شادی کودکانه اش در برق چشمانش نمایان بود
چهره اش پر از رهایی...
با نگاهی معصوم دست یاری دراز نمود
غربت چشمانش و سردی دستانش هر بغضی را می شکست...
رضا- ۲۰/۱۰/۱۳۸۸
پس از دلتنگی باغچه
اسیر درخشش آسمان شدم
و چه زیبا بود
معشوق در کنارم...
مرا صدا می زد
چه عاشقانه...
درون رگ هایم پر از یادش
سکوتم را فریاد زد
دلتنگی هایم را می ربود
عطر یاس بر در خانه اش
آسمان برایش می گریست
و دستهایش در دستانم بود...
به خوابی فرو رفتم
رویاهایم رنگی تازه گرفتند
از برکت وجودش
سرشار از بودن شدم...
رضا 1388/10/15
::یا حسین::
دوتا چشمات دو تا دستات، توی قلب خاطراته
سهم هرکی شده باشه، من یکی چشام به راهته
اینکه از یاد تو رفتم، اینکه خیلی وقته تنهام
اینکه تو اون ور دنیا، اینکه من این ور دنیا
اینکه توی آسمونت، جرات پریدنم نیست
اینکه تو چشمای نازت، دیگه شوق دیدنم نیست...
من که از غصه می سوزم، من که عاشقم هنوزم
اینکه میشنوم تو خوبی، اینکه من برات میمیرم
اینکه از یاد تو رفتم، اینکه خیلی وقته تنهام
اینکه تو اون ور دنیا، اینکه من این ور دنیا
اینکه توی آسمونت، جرات پریدنم نیست
اینکه تو چشمای نازت، دیگه شوق دیدنم نیست...
مسعود سعیدی
می توان درختی کاشت
حتی با دست هایی خالی
در آن دوراهی زندگی
و زیبا ماند...
می توان رویا را شمرد
بدون تماشای کویر
بیشه زاری ساخت
و زمزمه کرد...
می توان ساحلی نقاشی کرد
همراه دریایی طوفانی
با دستانی پرمهر
و آفتاب بود...
می توان همدلی را فریاد زد
در جاده هایی تاریک
با کلامی شیوا
و عاشق بود...
رضا- 1388/6/4
همه احساسمو دادم تا تو رو تنها نبینم
یادم نبود بهت بگم اگه نباشی میمیرم
عکسی که رو تاقچه بود، با رفتنت گلم، شکست
یه چیزی اومد تودلم، یه چیزی تو گلوم شکست
تو که دیدی تنهایی سخته، تو که دردشو کشیدی
من که احساسمو دادم، چرا از من، تو بریدی؟
تو که شدی دار و ندارم، برام از عاشقی گفتی
حالاکه بی تو میمونم، یاد تنهایی نیفتی
به تو قول داده بودم دیگه تنها نمونی
حالا از خدا می خوام شعرامو تنها نخونی
جای خالیتو گلم، من تحمل میکنم
همیشه خدا نگهدار، دیگه از تو میبرم...
----------------------------------------------------------
پی نوشت: این شعر خودم نیست،آهنگشو شنیدم خیلی به دلم نشست. گفتم اینجا بنویسمش.
قیمت لحظه ها را نمی توان سنجید
در آن هنگام که
دوستی شکل میگیرد.
آنگاه که جامی را قطره قطره پر میکنید
دست آخر با قطره ای،
سرریز می شود...
و به زنجیر مهربانی ها نیز،
یکی هست
که سرانجام دل آدمی را
لبریز میکند...
همه چیز اگر کمی تیره می نماید
باز روشن میشود زود
تنها فراموش نکن این حقیقی است
بارانی باید تا که رنگین کمانی برآید!
و لیموهایی ترش تا شربتی گوارا فراهم شود
و گاه روزهایی در زحمت
تا که از ما،
انسان هایی توانا تر بسازد
خورشید دوباره خواهد درخشید،زود
خواهی دید!
کویین مک کارتی
باز هم پاییز
غربتی شیرین
صدایی نمناک
اما پراز یاد...
تندیسی از عشق
بازگشت قطره ای زیبا
از دل ابری روشن
و بارشی عمیق
خاطرات تنهایی خورشید
مونسی برای کویر
دور از گندمزار خفته
و کوچ کبوتران زیبا...
سرنوشتی نا معلوم
در آسمانی ابری
و خورشیدی پنهان
در انتظار نسیم...
رضا- شنبه 1388/6/21